TAK CAŁKIEM​

​

Zanim odejdzie już tak całkiem

niewymuszone brzegi spojrzeń

rzuci na nieskończoną pamięć

żeby móc raz ostatni dojrzeć

 

jak się zamienia miłość w kamień 

 

zanim niczego nie poczuje

co rozrzucone będzie zbierał

skalował z niepojętych ujęć

wstrzymywał co i tak zaciera

 

z czasem zegarom podziękuje

 

zanim się zgubi w głośnej ciszy

dźwięki utopi w ostrym brzmieniu

te które wcisnął w trwalsze wpisy

te co mu mówią po imieniu

 

i tylko on je ciągle słyszy

 

zanim odejdzie spojrzy jeszcze

ukradkiem w byłość której nie ma

bo przecież znika czas i przestrzeń

bo tak naprawdę tu i teraz

 

gdy zacznie padać będzie deszczem 

 

zanim nie odda nawet myśli

wymyśli że to wszystko na nic

te zamienione w popiół iskry

ta dal przez którą człowiek krwawi

 

jeśli od dawna jest po wszystkim